Podobnie było w wypadku Jano (Eugeniusz Lichosyt). Nie został do końca zrozumiany przez żonę Jadwisię (Karolina Kowalczyk), przez sąsiadów (Ewa Magiera, Jan Świdroń, Bronisław Bandyk, Eugeniusz Węgrzyn, Franciszek Janowiak), przez wójta wsi (Franciszek Pindziak). Po co wracać do przeszłości? Trzeba żyć chwilą teraźniejszą. Trzeba wygrać na komasacji. Jeśli byśmy już nawet mieli wrócić do wypasania tego bydła na zboczach Babiej Góry, czy na ugorach pomiędzy chałupami, to trzeba ustalić, czy woły będą się pasły na działkach wytyczonych po staremu, czy po nowemu. To się liczy, co jest moje i ile tego mojego jest. Inne sprawy mają mniejsze, albo żadne znaczenie. Otoczenie Jana w pewnym momencie nawet się sprzymierza w tym, żeby wejść w jego świat, cofnąć się w czasie, po to, żeby go stamtąd wyrwać i osadzić na powrót w dzisiejszej rzeczywistości, tu, gdzie jak sądzą jest jego miejsce. Przymierze jednak nie jest trwałe. Bo jest powierzchowne. W głębi dla sprzymierzonych liczą się prywatne zdobycze: biznes, flirt, znajomości, próżna, awanturnicza popularność z ciąganiem przeciwników po sądach, oglądanie seriali, ogólnopolska kariera polityczna.
       Jano to wyczuwa. Jano to demaskuje i...odchodzi. Tak, ta scena odejścia Jana, bezradności jego otoczenia, smutku po stracie błędnego gospodarza-wolorza, gazdy o smutnym obliczu ("błędny", "smutne oblicze" to wszystko określenia z Don Kichota) udała się w przedstawieniu znakomicie, pewnie dlatego, że nie była wyczekiwaną przez widzów sceną. Nie, nie jeśli mamy być konsekwentni w nawiązaniu do Don Kichota i dbać do końca o wartość przedstawienia - ono nie mogło zakończyć się happy-endem : )

      Więc Jano, broniąc tradycji, odwołując się do historii, do etosu prawego gazdy, do uczciwości i honoru odszedł w nieznane.
       Ale wcale niewykluczone, że dziś wędruje wśród nas. Gdybyście go przypadkiem zauważyli - posłuchajcie go, przyjmijcie do siebie i zapytajcie siebie, czy nie warto go naśladować. a.z.