Parafia Rzymskokatolicka Św. Łukasz Ewangelisty w Lipnicy Wielkiej
Parafia Rzymskokatolicka
Św. Łukasz Ewangelisty
w Lipnicy Wielkiej
Menu:

Menu

Strona główna Aktualności Intencje mszalne Ogłoszenia parafialne Zapowiedzi przedmałżeńskie O parafii Msze św. i nabożeństwa Kancelaria parafialna Cmentarz parafialny Powołania z parafii Grupy parafialne Ze słownika gwary orawskiej Parafie naszego dekanatu Galeria zdjęć Archiwum newsów Pocztówka z misji Z pamiętnika pielgrzyma Polecamy Siostry Albertynki Zespół duszpasterski Dotacje E-informacje Księga gości Kontakt
Galeria:
Galeria
Szybki kontakt:

Parafia św. Łukasza Ewangelisty
34-483 Lipnica Wielka 583

tel. (18) 263 45 23
e-mail: parafia@parafia-lipnicawielka.pl

Galeria zdjęć

Galeria zdjęć:

24 maja 2014: pogrzeb śp. ks. prałata Tadeusza Juchasa, proboszcza i kustosza sanktuarium w Ludźmierzu

        Importa ciała zmarłego ks. Prałata Tadeusza Juchasa do ludźmierskiej bazyliki miała miejsce w piątek, 23 maja 2014 r. Przewodniczył jej metropolita częstochowski, abp Wacław Depo. Homilię podczas importy wygłosił bp Jan Szkodoń, przyjaciel Zmarłego.
      Głównym uroczystościom pogrzebowym w sobotę, 24 maja, we wspomnienie NMP, Wspomożycielki Wiernych o godzinie 11.00 przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz, metropolita krakowski. Koncelebrował w gronie ponad 100 kapłanów emerytowany metropolita częstochowski, abp Stanisław Nowak, który pracował jako kapłan w Ludźmierzu, a później wielokrotnie jako biskup nawiedzał sanktuarium sprawując uroczyste celebry podczas odpustów ludźmierskich. Homilię pogrzebową wygłosił ks. Mieczysław Łukaszczyk, rektor kościoła św. Anny w Nowym Targu. Wszystkim obecnym na pogrzebie podziękował w imieniu rodziny Zmarłego ks. Franciszek Juchas, brat ks. prałata Tadeusza.
    Przed rozpoczęciem Mszy św. pogrzebowej odczytano wśród wielu przesłań i kondolencji list od prezydenta RP Bronisława Komorowskiego. Po błogosławieństwie mszalnym w imieniu całego Podhala poetka Wanda Szado-Kudasikowa pożegnała Zmarłego słowami swojego wiersza.
     Trumnę z ciałem zmarłego kapłana nieśli na miejsce doczesnego pochówku górale, strażacy i Rycerze Kolumba. Po zakończeniu liturgii pogrzebu żołnierze z 21. Brygady Strzelców Podhalańskich oddali salwy honorowe na cześć Zmarłego. Konduktowi pogrzebowemu towarzyszyła banderia konna. Jeźdźcy w strojach góralskich trzymali flagi maryjne. W pogrzebie uczestniczyło 180 pocztów sztandarowych. Przygotowano ok. 100 wieńców.
    ***
    Ks. prałat Tadeusz Juchas zmarł w  65. roku życia i 42. roku kapłaństwa. Od blisko 30 lat związany z sanktuarium Gaździny Podhala w Ludźmierzu, najpierw jako administrator, by w 1991 roku objąć funkcję proboszcza.
          Organizator wizyty papieskiej św. Jana Pawła II w tym sanktuarium 7 czerwca 1997 r. Jeden z inicjatorów pielgrzymki Sursum Corda, upamiętniającej rokrocznie tamtą wizytę. Świątynia w Ludźmierzu za Jego proboszczowania otrzymała tytuł Bazyliki Mniejszej. Okala ją uroczy, uduchowiony ogród różańcowy, którego budowniczym był Zmarły. Właśnie w tym ogrodzie przy ołtarzu polowym odprawiono Mszę św. pogrzebową w intencji śp. Zmarłego.
 
       Zapamiętujemy ks. prałata Tadeusza jako kustosza, który martwił się, gdy nie zauważał Orawiaków w czasie ludźmierskich uroczystości, ale najczęściej chętnie witał pielgrzymów z Orawy i z Lipnicy w saktuarium. Zapamiętujemy, że nasz ks. prałat Bolesław Kołacz rok temu, na pół roku przed śmiercią odbył ostatnią pielgrzymkę i sprawował Eucharystię właśnie w tym sanktuarium.
 
         Zdjęcia wykonał i użyczył parafii p. Bronisław Kowalczyk. Opatrzyliśmy je cytatami z Traktatu o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny św. Ludwika Marii Grignion de Montfort, z części trzeciej pt. Znamiona i praktyki prawdziwego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny. a.z.


Podobnie jak fałszerz pieniędzy, który podrabia zazwyczaj tylko złoto i srebro, a rzadko kiedy inne kruszce, gdyż się to nie opłaca, tak zły duch przekręca najczęściej nabożeństwo do Pana Jezusa i Maryi, nabożeństwo do Eucharystii i do Matki Najświętszej, bo są one wśród innych nabożeństw tym, czym jest złoto i srebro między kruszcami. Znam siedem rodzajów fałszywych czcicieli względnie fałszywych nabożeństw do Najświętszej Panny, mianowicie: 1) krytyków 2) skrupulatów 3) powierzchownych, 4) zarozumiałych, 5) niestałych 6) obłudników 7) samolubnych i egoistów. Czciciele krytycy znieść nie mogą widoku ludzi prostych i pokornych, modlących się klęcząco przed ołtarzem lub obrazem Najświętszej Dziewicy. Obwiniają ich nawet o bałwochwalstwo, jak gdyby czcili drzewo lub kamień. Z dumą zaznaczają, że nie lubią takich nabożeństw i nie są tak naiwni, by wierzyć w te wszystkie opowiadania i historyjki o Najświętszej Pannie. Czciciele powierzchowni odmawiają mnóstwo różańców pośpiesznie, wysłuchują po kilka Mszy św. bez nabożeństwa, biorą udział w procesjach bez należytego skupienia, należą do wszystkich możliwych bractw, a przy tym wszystkim najmniejszej nie ma poprawy w ich życiu, nie walczą z namiętnościami i nie naśladują cnót Najświętszej Maryi Panny. Czciciele zuchwali trwają spokojnie w złych nałogach swoich, nie zadając sobie najmniejszego trudu, by się poprawić. Wmawiają w siebie, że Pan Bóg im przebaczy, że nie umrą bez spowiedzi i że nie będą potępieni, ponieważ odmawiają różaniec, poszczą w soboty, należą do bractwa różańcowego, do szkaplerza lub sodalicji i noszą oznakę Matki Boskiej. Czciciele niestali to ci, którzy służą Matce Najświętszej dorywczo i kapryśnie. Raz są żarliwi raz obojętni, raz są gotowi zrobić wszystko, by służyć Matce Najświętszej a niebawem stają się zupełnie inni. Zrazu chwytają się wszystkich możliwych nabożeństw ku czci Najświętszej Panny i wstępują do Jej stowarzyszeń, a potem nie spełniają wypływających stąd obowiązków. Zmieniają się jak księżyc. Do pozornych czcicieli Najświętszej Dziewicy zaliczyć trzeba przede wszystkim czcicieli obłudnych, którzy pokrywają swe grzechy i złe przyzwyczajenia płaszczem tejże Wiernej Dziewicy, by w oczach ludzi uchodzić za to, czym nie są w rzeczywistości. Są wreszcie czciciele samolubni, którzy dlatego tylko uciekają się do Najświętszej Dziewicy, by wygrać jakiś proces, Ujść jakiegoś niebezpieczeństwa, uleczyć się z jakiejś choroby lub w podobnych potrzebach Inaczej zapomnieliby o Panience Najświętszej. To fałszywi czciciele, co nie są miłymi Bogu ani Matce Najświętszej. Wytłumaczywszy i odrzuciwszy fałszywe nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny, przechodzimy do krótkiego przedstawienia prawdziwego nabożeństwa, które powinno być: 1) wewnętrzne, 2) czułe, 3) święte, 4) stałe i 5) bezinteresowne. Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny jest po pierwsze wewnętrzne, tzn. płynie z umysłu i serca, pochodzi z głębokiego szacunku dla Najświętszej Dziewicy, z wielkiego wyobrażenia o Jej wielkości i z miłości ku Niej. Po drugie, jest ono czułe, tzn. pełne zaufania do Najświętszej Maryi Panny, zaufania dziecka do najlepszej matki. Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Panny sprawia, że dusza ucieka się do Niej we wszelkich potrzebach ciała i duszy z wielką prostotą, z zaufaniem i czułością, że błaga tę dobrą Matkę o pomoc zawsze, wszędzie i w każdej potrzebie w wątpliwościach o światło na bezdrożach o wskazanie właściwej drogi w pokusach o pomoc w słabościach o siłę w upadkach o podźwignięcie w zniechęceniu o otuchę w skrupułach o radę w krzyżach, pracach i przeciwnościach życia o pociechę. Słowem we wszystkich dolegliwościach ciała i duszy jest Maryja ich zwykłą ucieczką i to bez obawy, by się dobrej tej Matce zbytnio nie narzucać lub się Jezusowi nie narażać. Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny jest po trzecie święte, tzn. prowadzi duszę do unikania grzechu i do naśladowania cnót Najświętszej Maryi Panny, zwłaszcza Jej głębokiej pokory, żywej wiary, ślepego posłuszeństwa, nieustającej modlitwy, wszechstronnego umartwienia, boskiej czystości, Jej gorącego miłosierdzia, Jej heroicznej cierpliwości, Jej anielskiej słodyczy i iście boskiej mądrości. Oto dziesięć głównych cnót Najświętszej Maryi Panny. Po czwarte jest prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny stałe. Utwierdza ono duszę w dobrem i sprawia, że człowiek dla błahych powodów nie opuszcza praktyk religijnych. Czyni ono duszę odważną wobec świata i jego zasad, mężną w zwalczaniu ciała i jego namiętności oraz szatana i jego pokus. Stąd pochodzi, że człowiek, który Najświętszej Maryi Pannie rzeczywiście służy, nie jest zmienny, zgryźliwy, niespokojny lub bojaźliwy. Nie znaczy to, jakoby dusza taka niekiedy nie upadła lub nie zmieniała czasem swych praktyk religijnych: lecz kiedy upadnie, wnet się podnosi, wyciągając ręce do swej dobrej Matki a jeśli ją nawiedzi oschłość, dla której nie znajduje pociechy w nabożeństwie, nie popada w rozterkę, gdyż żyje z wiary w Jezusa [Hbr 10,38] i Maryję, a nie z uczuć cielesnych. Po piąte wreszcie jest prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny bezinteresowne, tzn. sprawia, że dusza nie szuka siebie, lecz tylko Boga w Matce Najświętszej. Prawdziwy czciciel Maryi nie służy tej dostojnej Królowej dla jakiejś korzyści lub zysku, ani dla własnego dobra doczesnego lub wiecznego, cielesnego lub duchowego lecz jedynie dlatego, że warto Jej służyć a przez Nią Bogu nie kocha Maryi dlatego, że Ona wyświadcza mu dobrodziejstwa lub się od Niej dóbr jakichś spodziewa ale dlatego, że jest godna miłości. I dlatego kocha Ją i Jej służy tak samo w zmartwieniach i w oschłości, jak w czasie wesela duszy i żarliwego nabożeństwa kocha Ją tak samo na Kalwarii jak na godach w Kanie Galilejskiej. Jakże miły i drogi w oczach Boga i Najświętszej Panny jest ten, kto nie szuka siebie w usługach, jakie Jej oddaje! Niestety, tak rzadko duszę taką spotykamy! I dlatego właśnie chwyciłem za pióro, by spisać to, czego przez długie lata nauczałem publicznie i prywatnie. Dużo już powiedziałem o Najświętszej Dziewicy, lecz pragnę jeszcze więcej o Niej powiedzieć, gdyż zamiarem moim jest ukształtować prawdziwych czcicieli Maryi i prawdziwych uczniów Chrystusa Pana. Jakże sowicie byłby trud mój nagrodzony, gdyby ta książka dostała się do rąk jakiejś szlachetnej duszy, zrodzonej z Boga i Maryi Silniej niż kiedykolwiek budzi się we mnie wiara i ufność, że ziści się wszystko, co mam głęboko wyryte w sercu i o co proszę Boga od lat wielu mianowicie, że wcześniej czy później Najświętsza Dziewica mieć będzie więcej dzieci, sług i niewolników z miłości niż kiedykolwiek i że skutkiem tego Jezus Chrystus, ukochany Pan mój, będzie więcej niż kiedykolwiek panował w sercach. Przewiduję, ile drapieżnych zwierząt porwie się w istnym szale, by szatańskimi swymi zębami rozedrzeć to pisemko, lub przynajmniej ukryć je w ciemnościach jakiejś skrzyni, iżby się nigdy nie ukazało. Będą one nawet napadać i prześladować tych, którzy czytać je będą i zawarte w nim prawdy wprowadzać w czyn Od tłum.: Przepowiednia ta sprawdziła się dosłownie. W ciągu całego 18 wieku synowie bł. Grigniona byli wystawieni na napaści jansenistów dla swej gorliwości wokół tego nabożeństwa, drogocenny rękopis dzieła niniejszego, schowany z powodu zamieszek rewolucji francuskiej, znaleziono dopiero w r. 1842 w kufrze pomiędzy starymi książkami Lecz mniejsza o to! Owszem, tym lepiej! Przeczucie to budzi we mnie nadzieję, że wielkie będzie powodzenie, że powstanie liczny zastęp odważnych i dzielnych żołnierzy Chrystusa i Maryi, co w nadchodzących, niebezpiecznych czasach podbiją i zwyciężą świat szatana i zepsutą naturę! „Kto czyta, niech rozważy”! Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Maryj Panny zna kilka praktyk wewnętrznych. Oto najważniejsze z nich: Najświętsza Maryja Panna odbiera z powodu Swej szczególniejszej godności wybitniejszy stopień wspomnianej czci, który nazywamy cultus hyperduliae] tzn. czcić Ją szanować ponad wszystkich innych świętych jako arcydzieło łaski i pierwszą po Jezusie Chrystusie Prawdziwym Bogu i prawdziwym człowieku. Rozważać Jej cnoty, przywileje i czyny. Składać Jej akty miłości, uwielbienia i wdzięczności. Wzywać Ją serdecznie. Ofiarowywać się Jej i jednoczyć się z Nią. Spełniać swe czynności w intencji przypodobania się Jej. Wszelkie czynności rozpoczynać, wykonywać i kończyć przez Nią, w Niej, z Nią i dla Niej, aby je spełniać przez Jezusa, w Jezusie, z Jezusem i dla Jezusa Chrystusa, naszego ostatecznego Celu. Prawdziwe nabożeństwo do Najświętszej Dziewicy posiada też kilka zewnętrznych praktyk. Oto najgłówniejsze: Zapisać się do Jej bractw i należeć do Jej stowarzyszeń. Wstąpić do ustanowionych na Jej cześć zakonów. Głosić Jej chwałę. Dawać jałmużnę na Jej cześć, pościć i umartwiać ducha i ciało. Nosić na sobie Jej odznaki, jak różaniec, koronkę, szkaplerz lub medalik. Odmawiać z uwagą, pobożnie i w skupieniu różaniec święty, składający się z piętnastu dziesiątek, na cześć piętnastu głównych tajemnic życia Pana Jezusa, lub przynajmniej część różańca, składającą się z pięciu tajemnic. modlitwy, hymny i pieśni kościelne, jak Salve Regina, Alma, Ave Regina Caelorum lub Regina coeli, stosownie do czasu roku kościelnego; lub Ave Maris Stella, O gloriosa Domina itp. Śpiewać na Jej cześć pieśni pobożne i innych do tego zachęcać. Opieką otaczać Jej bractwa, przyozdabiać Jej ołtarze ubierać kwiatami i upiększać Jej obrazy. Nosić Jej obrazy podczas procesji nosić Jej obrazek stale przy sobie jako broń przemożną przeciwko złemu duchowi Umieszczać Jej obrazy w kościołach i domach, lub na bramach miast, kościołów i domów. Ofiarować się Jej w sposób uroczysty.
:: wstecz

Menu:

Kalendarz litrugiczny:

 
Czwartek IV tygodnia okresu wielkanocnego, Święto Św. Marka Ewangelisty
25 kwietnia 2024r.

Warto wiedzieć:

Warto wiedzieć:

Trzech papieży przyczyniło się najbardziej do upowszechnienia Różańca:


1. Papież Pius V w 1566 roku zatwierdził formę tej modlitwy


2. Papież Leon XIII wprowadził październik jako miesiąc różańcowy. Widział w Różańcu oręż przeciwko atakom szatana.


3. Papież Jan Paweł II ogłosił Rok Różańca (2002/2003). Wprowadził również tajemnice światła. "Dzięki Różańcowi zawsze doznawałem otuchy" - wyznał.



 


xtml
css
e-parafia