Już w VI wieku modlono się na różańcu. Używano wtedy sznura z powiązanymi paciorkami, czyli węzełkami. Niektórzy mnisi stosowali w tym celu kamyki nanizane na sznur. Przesuwając paciorki mnisi odmawiali jedną z najbardziej popularnych modlitw w średniowieczu, czyli Zdrowaś Mario. Odmawiali tę modlitwę 150 razy na wzór psałterza liczącego 150 psalmów. Nazywano nawet różaniec psałterzem maryjnym.
        Ojcze nasz włączono do modlitwy różańcowej w XII wieku. Do rozpowszechnienia różańca przyczynili się dominikanie. Opowiada się nawet legendę o rózańcu wręczonym przez Maryję św. Dominikowi.
         15 wydarzeń z życia Jezusa i Maryi dołączono do modlitwy różańcowej w XV wieku. Nazwano je tajemnicami i podzielono na trzy równe części: radosną (odmawianą w poniedziałek i w czwartek), bolesną (do odmawiania we wtorek i piątek) i chwalebną, którą odmawialiśmy w środę, sobotę i niedzielę ( każda po 5 tajemnic).
      Błogosławiony Jan Paweł II w 2002 roku uznał, że w rozważaniu wydarzeń z życia Jezusa jest wielka luka pomiedzy piatą tajemnicą radosną - Znalezienie Pana Jezusa i pierwszą bolesną - Modlitwa Pana Jezusa w Ogrojcu. Dodał wiec do różańca 5 nowych tajemnic światła, które najpierw prowadzą nas nad Jordan w momencie chrztu Jezusa, a kończą się rozważaniem ustanowienia Eucharystii w Wieczerniku, dokładnie przed konaniem w Ogrojcu. Odmawiamy je w czwartek, a kolejny raz radosne odmawiamy w sobotę. Tyle teorii. Za: Różaniec łatwy do przełknięcia, ks. Eugeniusz Burzyk, Wydawnictwo Salwator, Kraków, 2010. A teraz praktyka, czyli kto i kiedy przesuwa : ) a.z.  

Plan przygotowania Różańca w październiku 2011

w kościele św. Łukasza Ewangelisty w Lipnicy Wielkiej