Parafia Rzymskokatolicka Św. Łukasz Ewangelisty w Lipnicy Wielkiej
Parafia Rzymskokatolicka
Św. Łukasz Ewangelisty
w Lipnicy Wielkiej
Archiwum

Archiwum:

News

Pełny tekst homilii papieża Franciszka podczas Mszy św. kanonizacyjnej bł. Jana XXIII i bł. Jana Pawła II 27 kwietnia 2014 na Placu św. Piotra

Data dodania: 2014-03-05

To doskonałe zwieńczenie Wielkiego Tygodnia i Oktawy Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego. Przeczytajmy:
 
       W centrum dzisiejszej niedzieli wieńczącej Oktawę Wielkanocy, a którą Jan Paweł II zechciał poświęcić Miłosierdziu Bożemu, znajdują się chwalebne rany Jezusa zmartwychwstałego.

       Pokazał je już po raz pierwszy, gdy ukazał się apostołom, wieczorem tego samego dnia po szabacie, w dniu Zmartwychwstania. Ale tamtego wieczoru nie było Tomasza i gdy inni powiedzieli mu, że widzieli Pana, odpowiedział, że jeśli nie zobaczy i nie dotknie tych ran, nie uwierzy. Osiem dni później Jezus ukazał się ponownie w Wieczerniku, pośród uczniów i był tam również Tomasz. Zwrócił się wówczas do niego i poprosił, by dotknął Jego ran. Wówczas ten szczery człowiek, przyzwyczajony do osobistego sprawdzania, ukląkł przed Jezusem i powiedział: "Pan mój i Bóg mój" (J 20, 28).

     Rany Jezusa są zgorszeniem dla wiary, ale są również sprawdzianem wiary. Dlatego w ciele Chrystusa Zmartwychwstałego rany nie zanikają, lecz pozostają, gdyż rany te są trwałym znakiem miłości Boga do nas i są niezbędne, by wierzyć w Boga. Nie po to, by wierzyć, że Bóg istnieje, ale aby wierzyć, że Bóg jest miłością, miłosierdziem i wiernością. Święty Piotr, cytując Izajasza, pisze do chrześcijan: "Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni" (1 P 2, 24; por. Iz 53, 5).

     Św. Jan XXIII i św. Jan Paweł II mieli odwagę oglądania ran Jezusa, dotykania Jego zranionych rąk i Jego przebitego boku. Nie wstydzili się ciała Chrystusa, nie gorszyli się Nim, Jego krzyżem. Nie wstydzili się ciała swego brata (por. Iz 58, 7), ponieważ w każdej osobie cierpiącej dostrzegali Jezusa. Byli to dwaj ludzie mężni, pełni parezji [szczerości] Ducha Świętego i złożyli Kościołowi i światu świadectwo dobroci Boga i Jego miłosierdzia.

      Byli kapłanami, biskupami i papieżami dwudziestego wieku. Poznali jego tragedie, ale nie byli nimi przytłoczeni. Silniejszy był w nich Bóg; silniejsza była w nich wiara w Jezusa Chrystusa, Odkupiciela człowieka i Pana historii; silniejsze było w nich miłosierdzie Boga, które objawia się w tych pięciu ranach; silniejsza była macierzyńska bliskość Maryi.

      W tych dwóch ludziach kontemplujących rany Chrystusa i świadkach Jego miłosierdzia była "żywa nadzieja" wraz z "radością niewymowną i pełną chwały" (1 P 1,3.8). Nadzieja i radość, jaką zmartwychwstały Chrystus daje swoim uczniom i których nic i nikt nie może ich pozbawić. Paschalna nadzieja i radość, przeszedłszy przez tygiel odarcia z szat, ogołocenia, bliskości z grzesznikami aż do końca, aż do mdłości z powodu goryczy tego kielicha. Oto są nadzieja i radość, jaką dwaj święci papieże otrzymali w darze od zmartwychwstałego Pana i z kolei przekazali obficie Ludowi Bożemu, otrzymując za to nagrodę wieczną.

      Tą nadzieją i tą radością żyła pierwsza wspólnota wierzących w Jerozolimie, o której mówią nam Dzieje Apostolskie (por. 2, 42-47). Jest to wspólnota, w której żyje się tym, co najistotniejsze z Ewangelii, to znaczy miłością, miłosierdziem, w prostocie i braterstwie.

       Taki obraz Kościoła miał przed sobą Sobór Watykański. Św. Jan XXIII i św. Jan Paweł II współpracowali z Duchem Świętym, aby odnowić i dostosować Kościół do jego pierwotnego obrazu, który nadali mu święci w ciągu wieków. Nie zapominajmy, że to właśnie święci prowadzą Kościół naprzód i sprawiają, że się rozwija. Zwołując Sobór, św. Jan XXIII okazał taktowne posłuszeństwo Duchowi Świętemu, dał się Jemu prowadzić i był dla Kościoła pasterzem, przewodnikiem, który sam był prowadzony. To była jego wielka posługa dla Kościoła. Był papieżem posłuszeństwa Duchowi Świętemu.

      W tej posłudze Ludowi Bożemu św. Jan Paweł II był papieżem rodziny. Kiedyś sam tak powiedział, że chciałby zostać zapamiętany jako papież rodziny. Chętnie to podkreślam w czasie, gdy przeżywamy proces synodalny o rodzinie i z rodzinami, proces, któremu na pewno On z nieba towarzyszy i go wspiera.

         Niech ci obaj nowi święci pasterze Ludu Bożego wstawiają się za Kościołem, aby w ciągu tych dwóch lat procesu synodalnego był on posłuszny Duchowi Świętemu w posłudze duszpasterskiej dla rodziny. Niech nas obaj nauczą, byśmy nie gorszyli się ranami Chrystusa, abyśmy wnikali w tajemnicę Bożego Miłosierdzia, które zawsze żywi nadzieję, zawsze przebacza, bo zawsze miłuje.
 
Papież Franciszek 
 

      Przykro, że nawet w odniesieniu do kanonizacji Jana Pawła II i Jana XXIII jako naród jesteśmy podzieleni. Świat raczej czeka na kanonizację i raczej raduje się nią, a niektórzy Polacy się kłócą. Małoduszność i upatrywanie politycznego kapitału w deklarowaniu niechęci wobec świętości nie pozwala niektórym ucieszyć się globalnym uznaniem dla zasług Jednego z Nas. 
     A jednak Papież Franciszek skierował orędzie zarejestrowane przez Telewizję Watykańską, transmitowane przez Telewizję Polską. Orędzie do wszystkich Polaków ukazujące walory i pożytek duchowego przeżycia uroczystości kanonizacyjnych.
 
 
 
       Może niech tak pozostanie. Wszystkim Polakom na dzień kanonizacji JP 2 i na czas po nim Boże Błogosławieństwo. Wszystkim, bo wszyscy przyjmując je - mamy szansę przestać być automarginalizującymi się karzełkami.
***  
    Orędzie jakie chrześcijanie wnoszą w świat jest następujące: Jezus, Miłość wcielona umarł na krzyżu za nasze grzechy, ale Bóg Ojciec wskrzesił Go i uczynił Panem życia i śmierci.
     W Jezusie
  miłość zwyciężyła nad nienawiścią,
  miłosierdzie nad grzechem,
  dobro nad złem,
  prawda nad kłamstwem,
  życie nad śmiercią.
     Dlatego mówimy wszystkim: «chodźcie i zobaczcie!». W każdej ludzkiej sytuacji, naznaczonej słabością, grzechem i śmiercią, Dobra Nowina jest nie tylko słowem, ale jest świadectwem miłości bezinteresownej i wiernej: jest wyjściem poza siebie, aby udać się na spotkanie drugiego i być blisko tych, którzy zostali zranieni przez życie, jest dzieleniem się z tymi, którzy nie mają tego, co niezbędne do życia, to trwanie u boku tych, którzy są chorzy, starzy lub wykluczeni... «Chodźcie i zobaczcie!». Miłość jest silniejsza, Miłość daje życie, Miłość sprawia, że na pustyni rozkwita nadzieja”.
      (...)
    Błagamy Ciebie Jezu Chryste zwłaszcza za Syrię, umiłowaną Syrię, aby osoby cierpiące z powodu konfliktu mogły otrzymać niezbędną pomoc humanitarną, a jego strony nie używały już siły, by siać śmierć, zwłaszcza wobec bezbronnej ludności, ale aby miały odwagę wynegocjowania oczekiwanego nazbyt długo pokoju! Jezu chwalebny, prosimy Ciebie, byś pocieszył ofiary bratobójczej przemocy w Iraku i wspierał nadzieje wzbudzone wznowieniem negocjacji między Izraelczykami a Palestyńczykami. Błagamy Ciebie, by nastał kres walk w Republice Środkowoafrykańskiej i ustały okrutne zamachy terrorystyczne w niektórych częściach Nigerii oraz przemoc w Sudanie Południowym”.

 
       Fragmenty Orędzia Wielkanocnego przed błogosławieństwem Urbi et Orbi, 20 kwietnia 2014,  Papież Franciszek
 ***
Na zdjęciu Papież Franciszek prowadzi Liturgię Wigilii Paschalnej w Wielką Sobotę 2013 r. Dziś również celebrę papieską Wigilii Paschalnej zapowiedziano w Watykanie na godzinę 20.30.
  ***
       Na zdjęciu powyżej Papież Franciszek prowadzi drogę krzyżową w Koloseum w Wielki Piątek 2013 r. Dziś o 17.00 Liturgię Męki Pańskiej papież odprawi w Bazylice św. Piotra, a drogę krzyżową o 21.10 tradycyjnie w Koloseum, miejscu męczeństwa wielu chrześcijan kościoła starożytnego.
 ***
     Na zdjęciu papież Franciszek obmywa nogi nieletnim więźniom rzymskiego więzienia Casal del Marmo. Msza św. Wieczerzy Pańskiej w tymże więzieniu.Wielki Czwartek 2013. Dziś Mszę św. Wieczerzy Pańskiej papież Franciszek odprawi w troszczącym się o osoby niepełnosprawne i starsze Ośrodku Santa Maria della Provvidenza przy Via Casal del Marmo 401 w Rzymie.
 
 
        W naszych domach dziś, w Wielką Sobotę zachowujemy zwyczajowo wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. Nie przeszkadza nam to przygotować pokarmy do pobłogosławienia na stół wielkanocny. W naszym kościele błogosławimy pokarmy i adorujemy Najświętszy Sakrament w Grobie Bożym.
       Liturgię Wigilii Paschalnej odprawimy o 19.00. Na tę liturgię przynosimy świece z okapnikami. 
 ***
      W naszych domach dziś, w Wielki Piątek zachowujemy post ścisły, to znaczy spożywamy najwyżej trzy posiłki w ciągu dnia, w tym najwyżej jeden do syta. Nie spożywamy też potraw mięsnych.
         W naszym kościele adorujemy Najświętszy Sakrament w tzw. Ciemnicy i w Grobie Bożym według planu poniżej.
         Koronkę do Miłosierdzia Bożego odmówimy wspólnie o 15.00.  
         Drogę Krzyżową odprawimy o 16.30. 
         Liturgię Męki Pańskiej rozpoczniemy o 17.15.
         Okazja do spowiedzi w Wielki Piątek od 7.30 do 8.30 i od 20.30 do ostatniego penitenta. 
***
     W naszym kościele dziś, w Wielki Czwartek Msza św. Wieczerzy Pańskiej o 18.00.
    40 minut po jej zakończeniu okazja do spowiedzi św.
    Adoracja Najświętszego Sakramentu w tzw. Ciemnicy prowadzona indywidualnie do godziny 22.00. a.z.


Menu:

Kalendarz litrugiczny:

 
Triduum Paschalne, Wielki Czwartek
28 marca 2024r.

Warto wiedzieć:

Warto wiedzieć:

Trzech papieży przyczyniło się najbardziej do upowszechnienia Różańca:


1. Papież Pius V w 1566 roku zatwierdził formę tej modlitwy


2. Papież Leon XIII wprowadził październik jako miesiąc różańcowy. Widział w Różańcu oręż przeciwko atakom szatana.


3. Papież Jan Paweł II ogłosił Rok Różańca (2002/2003). Wprowadził również tajemnice światła. "Dzięki Różańcowi zawsze doznawałem otuchy" - wyznał.



 


xtml
css
e-parafia