Jak informuje rzecznik Episkopatu Polski, ks. Józef Kloch, w minioną środę, 23 stycznia br. o godz. 21.30, w szpitalu przy ul. Płockiej w Warszawie, zmarł kard. Józef Glemp, Prymas Polski. 2 lutego obchodziłby 30. rocznicę kardynalatu. Miał 83 lata. (na zdjęciu z abpem Henrykiem Muszyńskim w 2009 r. w momencie rezygnacji z tytułu Prymasa Polski).
          Wiadomość o śmierci Prymasa była jedną z ostatnich informacji, które dotarły do nas z Polski na przyjaznej ziemi argentyńskiej. Duże wrażenie wywarła na nas reakcja polskich misjonarzy pracujących w prowincji Misiones, którzy z uwagą śledzili doniesienia o śmierci Arcypasterza, o Jego pogrzebie, o szacunku, który wzbudził Prymas wśród wiernych i duchowych. Życie pomykało jak zwykle w placówce misyjnej, ale przeplatało się z refleksjami, wspomnieniami, podsumowaniami życia Prymasa podejmowanymi przez księży. Nie zabrakło misyjnego, kapłańskiego requiem aeternam w intencji Zmarłego.

         Ogólnoświatowy zasięg modlitewnego hołdu dla Zmarłego Prymasa Polski. Ot, skromny przyczynek do wielu ciepłych słów hołdu przed pogrzebem wypowiedzianych o Zmarłym.

 

     Urodził się 18 grudnia 1929 r. w Inowrocławiu. Studiował najpierw filozofię w seminarium duchownym w Gnieźnie, później teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Poznaniu.

    Święcenia kapłańskie otrzymał 25 maja 1956 r. w Gnieźnie z rąk biskupa poznańskiego Franciszka Jedwabskiego. W roku 1956 podjął pracę jako katecheta i wychowawca nieuleczalnie chorych dzieci w Mielżynie koło Witkowa, następnie zaś jako kapelan Sióstr Sacré-Coeur w Polskiej Wsi. W latach 1957-1958 był wikariuszem parafii poklasztornej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wągrowcu oraz pełnił obowiązki prefekta liceum pedagogicznego.

      W okresie od 1958 do 1964 r. ks. Glemp kształcił się w zakresie prawa kanonicznego i świeckiego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie oraz ukończył kilka innych kursów specjalistycznych, uzyskując m.in. tytuł adwokata Roty Rzymskiej. Po powrocie z Rzymu pełnił funkcję notariusza w Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie i w Trybunale Prymasowskim oraz był sekretarzem w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym, gdzie prowadził wykłady z prawa kanonicznego.

       1 grudnia 1967 roku ks. dr Józef Glemp rozpoczął pracę w Sekretariacie Prymasa Polski w Warszawie jako osobisty sekretarz kard. Stefana Wyszyńskiego. Od roku 1972 prowadził zajęcia na Wydziale Prawa Kanonicznego warszawskiej Akademii Teologii Katolickiej. W 1975 r. został sekretarzem Komisji Episkopatu ds. instytucji polskich w Rzymie i członkiem komisji ds. rewizji prawa kanonicznego.
         4 marca 1979 r. Jan Paweł II mianował ks. prał. Józefa Glempa biskupem diecezji warmińskiej, sakrę biskupią ks. Glemp otrzymał 21 kwietnia tegoż roku z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego. Po śmierci Prymasa Tysiąclecia, 7 lipca 1981 r. biskup Glemp został mianowany arcybiskupem metropolitą warszawskim i gnieźnieńskim. Rządy w obu archidiecezjach objął kanonicznie 9 lipca tegoż roku, a uroczyste ingresy odbył 13 września w Gnieźnie i jedenaście dni później w Warszawie. Po reorganizacji struktur Kościoła w Polsce 25 marca 1992 kard. Glemp pozostał arcybiskupem metropolitą warszawskim, zachowując godność Prymasa Polski jako kustosz relikwii św. Wojciecha. Po osiągnięciu wieku emerytalnego w grudniu 2004 r., papież Benedykt XVI przyjął 6 grudnia 2006 r. jego rezygnację z urzędu metropolity warszawskiego, zezwalając mu jednocześnie na zachowanie tytułu Prymasa Polski do chwili ukończenia 80 roku życia. Od 7 stycznia do 1 kwietnia 2007 r. kard. Glemp pozostawał, z nominacji papieskiej, administratorem apostolskim archidiecezji warszawskiej.
         W Episkopacie w latach 1981-2004 kard. Józef Glemp był przewodniczącym Rady Stałej (dawniej Rady Głównej) i Konferencji Episkopatu Polski. Był także przewodniczącym II Synodu Plenarnego w Polsce, który obradował w latach 1991-99.

      W herbie biskupim umieścił postacie patronów diecezji warszawskiej i gnieźnieńskiej, którym pasterzował: św. Jana Chrzciciela i św. Wojciecha. Umieścił też napis, zawołanie: Caritati in iustitia, czyli przez sprawiedliwość do miłości.