Ludzie niechętni mnichowi Agatonowi postanowili wyprowadzić go z równowagi. Zapytali go: -Czy ty jesteś Agaton? -Tak! -Aha, to ty jesteś ten pyszałek i zarozumialec. -Tak! Nie osiągnąwszy spodziewanego rezultatu wrócili do mnicha kolejny raz i pytają go: -Czy ty jesteś Agaton? -Tak! Ach więc to ty jesteś ten skąpiec i oszust. - Tak! odpowiedział Agaton. Znowu nie udało im się osiągnąć tego, co zamierzyli. Wrócili więc trzeci raz i zapytali ponownie: -Czy ty jesteś Agaton? -Tak! - odrzekł mnich. -Czyli to ty jesteś ten heretyk? - Nie! - odpowiedział mnich.

      Zdumieli się odpowiedzią mnicha. -Wytłumacz nam dlaczego nie broniłeś się kiedy oskarżaliśmy ciebie o poprzednie przewinienia, a kiedy nazwaliśmy cię heretykiem - zareagowałeś przecząco. -Kiedy oskarżaliście mnie o to, co poprzednio - zgadzałem się z wami, bo sam sobie to zarzucam. Uznanie mojej pychy i braku uczciwości pomaga mi w dążeniu do doskonałości. Ale kiedy oskarżyliście mnie o to, że jestem heretykiem - nie zgadzam się z wami. Nie chciałbym nigdy odstąpić od Boga. Wysłuchawszy odpowiedzi mnicha ludzie do tej pory niechętni mu odstąpili od niego z szacunkiem.
       Monastyczna Liturgia Godzin i reguła św. Benedykta dopuszcza, by rachunek sumienia w czasie komplety, czyli modlitwy przed snem poprzedzić czytaniem duchownym. Wczoraj Benedyktyni Tynieccy we wskazanym miejscu użyli zacytowanego przeze mnie swobodnie powyżej fragmentu z Księgi starców, albo inaczej Apoftegmatów Ojców Pustyni. Owi starcy, albo inaczej ojcowie pustyni do których księgi zaglądają Benedyktyni z Tyńca, to starożytni mnisi prowadzący swe surowe monastyczne życie na pustyni egipskiej w okolicach Aleksandrii.
                W refektarzu opactwa natomiast podczas obiadu w mijającym tygodniu od czwartku do soboty można było usłyszeć 48 i 49, dwa punkty wyżej wspomnianej Reguły św. Benedykta z Nursji, założyciela Benedyktynów, Patrona Europy:

      48. O codziennej pracy fizycznej

     Bezczynność jest wrogiem duszy. Dlatego też bracia muszą się zajmować w określonych godzinach pracą fizyczną i również w określonych godzinach czytaniem duchownym . Sądzimy zatem, że podział czasu przypadającego na obie te czynności powinien być następujący: W okresie od Paschy aż do 1 października  bracia z rana zakończywszy Prymę będą mniej więcej do godziny czwartej wykonywali te prace, które są niezbędne. Od godziny czwartej aż do pory Seksty poświęcą swój czas czytaniu. Po Sekście i po zjedzeniu posiłku położą się do łóżek, by odpocząć w całkowitym milczeniu. Gdyby ktoś chciał sobie coś poczytać, niech tak czyta, by innym nie przeszkadzać.  Nonę odprawią nieco wcześniej, w połowie godziny ósmej, a następnie zajmą się znów niezbędnymi pracami aż do Nieszporów.

      Gdyby zaś warunki miejscowe lub ubóstwo kazały braciom własnoręcznie zbierać plony, niechaj się tym nie martwią, bo właśnie wówczas są prawdziwymi mnichami, jeśli żyją z pracy rąk swoich, jak Ojcowie nasi i Apostołowie. We wszystkim jednak należy zachować umiar ze względu na tych, którym brak siły ducha. Natomiast od 1 października do początku Wielkiego Postu niech aż do końca godziny drugiej poświęcą czas czytaniu. Po godzinie drugiej odprawią Tercję i aż do Nony wszyscy będą wykonywać pracę, którą im powierzono. Na pierwszy sygnał wzywający na Nonę każdy zostawi swoją pracę, by czekać w gotowości na sygnał drugi. Po posiłku zaś niechaj zajmą się czytaniem i psalmami.

       W dniach Wielkiego Postu od rana do końca godziny trzeciej niech poświęcą czas czytaniu, a następnie do końca godziny dziesiątej wykonują powierzoną im pracę. W tych dniach Postu każdy otrzyma z biblioteki jedną książkę, którą powinien przeczytać od pierwszej do ostatniej strony w całości.  Książki te trzeba rozdać na początku Wielkiego Postu.

      Przede wszystkim jednak należy koniecznie wyznaczyć jednego lub dwóch starszych mnichów. W godzinach, w których bracia mają zajmować się czytaniem, będą oni obchodzić klasztor  i patrzeć, czy nie znajdzie się ktoś opieszały, kto nic nie robi albo gada, zamiast pracowicie czytać, i nie tylko sam nie odnosi żadnego pożytku, lecz jeszcze innych rozprasza.

     Gdyby kogoś takiego znaleźli, co nie daj Boże, trzeba go upomnieć raz i drugi; jeśli się nie poprawi, niech poniesie przewidzianą w Regule karę, aby inni bali się [tak postępować]. Żaden brat nie powinien też rozmawiać z drugim bratem w porze niewłaściwej. W niedzielę natomiast niech czytaniem zajmują się wszyscy oprócz tych, których wyznaczono do różnych funkcji.  Jeśli zaś ktoś jest tak niedbały i leniwy, że nie chce albo nie może ani rozmyślać, ani czytać, trzeba mu zlecić jakąś pracę do wykonania, aby nie był bezczynny. Niechaj bracia chorzy lub słabi otrzymują takie zajęcia, żeby nie groziła im bezczynność, lecz jednocześnie, by nadmiar roboty ich nie przytłaczał lub nie skłaniał do odejścia. Opat powinien mieć wzgląd na ich słabość.

        49. O zachowaniu Wielkiego Postu

       Dobrze by było wprawdzie, by mnich w każdym czasie żył tak, jak należy żyć w Wielkim Poście,  lecz tylko nieliczni mają taki stopień cnoty. Dlatego też radzimy, żeby przynajmniej w dniach Wielkiego Postu bracia zachowali nienaruszoną nieskazitelność swego życia, usiłując naprawić w tych świętych dniach wszelkie zaniedbania innych okresów. Uczynimy to wówczas w sposób godny, jeśli będziemy wystrzegać się wszelkich błędów, oddamy się zaś modlitwie zmieszanej ze łzami, czytaniu, skrusze serca i wyrzeczeniu.

       Tak więc w tych dniach dorzućmy coś niecoś do zwykłych obowiązków naszej służby: dodatkowe modlitwy, ograniczenia w jedzeniu i piciu. Niechaj każdy ponad wyznaczoną sobie miarę z własnej woli ofiaruje coś Bogu w radości Ducha Świętego (1 Tes 1,6),  to znaczy: niechaj odmówi swojemu ciału trochę z jedzenia, picia, snu, rozmów, czy żartów i niech wygląda świętej Paschy pełen duchowej radości i tęsknoty.

      Każdy jednak powinien przedstawić swemu opatowi, co zamierza ofiarować, aby ofiara ta została objęta jego modlitwą i wolą. To bowiem, co dzieje się bez zgody ojca duchownego, zostanie poczytane za zuchwalstwo i zarozumiałość, nie za zasługę. Wszystko zatem należy czynić za zgodą opata.

      To jedna z katolickich, monastycznych dróg w oczekiwaniu na przyjście Pana. Pagórki wyniosłości i złośliwości równa się w niej milczeniem. Doliny poirytowania i handry zasypuje się mieszkaniem, pracą i nade wszystko modlitwą w jednym domu, nierzadko do końca życia. Jeśli dotarłeś(aś) w śledzeniu kilku próbek tej drogi aż dotąd - spotka Cię nagroda : ) Zapraszamy do małej galerii ukazującej niespotykany urok Opactwa w Tyńcu. A może sam(a) zaczniesz penetrować zasoby sieciowe pod tym kątem i sprawdzisz np. co to jest kukulla : ) Spróbuj, potrafisz! a.z.