Parafia Rzymskokatolicka Św. Łukasz Ewangelisty w Lipnicy Wielkiej
Parafia Rzymskokatolicka
Św. Łukasz Ewangelisty
w Lipnicy Wielkiej
Menu:

Menu

Strona główna Aktualności Intencje mszalne Ogłoszenia parafialne Zapowiedzi przedmałżeńskie O parafii Msze św. i nabożeństwa Kancelaria parafialna Cmentarz parafialny Powołania z parafii Grupy parafialne Ze słownika gwary orawskiej Parafie naszego dekanatu Galeria zdjęć Archiwum newsów Pocztówka z misji Z pamiętnika pielgrzyma Polecamy Siostry Albertynki Zespół duszpasterski Dotacje E-informacje Księga gości Kontakt
Galeria:
Galeria
Szybki kontakt:

Parafia św. Łukasza Ewangelisty
34-483 Lipnica Wielka 583

tel. (18) 263 45 23
e-mail: parafia@parafia-lipnicawielka.pl

Galeria zdjęć

Galeria zdjęć:

2015. Do parafii św. Jadwigi w Murowanicy

        Ten kierunek drogi krzyżowej A.D. 2015, od Łukosa do św. Jadwigi był historyczny. Nigdy dotąd nie szliśmy drogą krzyżową w tym kierunku. Tym razem tak, bo udało się zorganizować międzyparafialną drogę krzyżową. Poza tym dotarliśmy do XIV stacji po zmroku. Trasa była dłuższa niż zwykle, szliśmy w skupieniu, dostojnie i to sprawiło, że dotarliśmy do kościoła w Murowanicy ok. 40 minut po planowanym czasie. Było też z kwadransa na kwadrans coraz chłodniej. Od przyjemnych 12/13 stopni w słońcu do przymrozku przy końcowej stacji, ale nikt nie narzekał. Od ołtarza w Murowanicy dało się zauważyć satysfakcję i wzajemną przychylność pomiędzy Dolanami i Górzanami.
       Firma przewozowa p. Karola Wnęka zadbała o transfer Dolan i Górzan do Łukosa przed i po drodze krzyżowej, a wierni chętnie skorzystali z tego przewozu, ufundowanego przez parafię św. Jadwigi.
         Pierwsze dziesięć stacji ustawiliśmy na terytorium parafii Łukosa, ostatnie cztery ustawlili w swojej parafii Dolanie.
        Za oprawę liturgiczną na krzyżowym szlaku odpowiedzialni byli parafianie od Łukosa. Teksty rozważań  przygotował duszpasterz od św. Łukasza. Osnową dla ostatecznej redakcji lipnickiego tekstu rozważań Drogi Krzyżowej 2015 stały się myśli bpa Grzegorza Rysia przygotowane na Drogę Krzyżową podczas Pieszej Pielgrzymki Krakowskiej w roku 2009. Odczytali je reprezentanci od Łukosa. Fragmenty tych rozważań prezentujemy jako opis do zdjęć zamieszczonych poniżej. 
       Śpiewy przy przejściu pomiędzy stacjami poprowadził p. organista od Łukosa i łukaszowa schola Grupy Apostolskiej.
       W drodze krzyżowej ponieśliśmy krzyż misyjny z parafii św. Jadwigi, który zwykle niosą w plenerowej drodze krzyżowej Dolanie.
       Po dotarciu do kościoła św. Jadwigi w Murowanicy duszpasterze obu parafii odprawili Mszę św, podczas której homilię wygłosił gospodarz miejsca, ks. proboszcz Andrzej Pawlak. Jeden z duszpasterzy od Łukosa odprawił Mszę św. w intencji uczestniczących w drodze krzyżowej i ich rodzin. W czasie Mszy św. zebraliśmy składkę na rzecz parafii św. Jadwigi w Murowanicy. Oprawę liturgiczną i muzyczną Mszy św. na zakończenie międzyparafialnej drogi krzyżowej zapewnili wierni parafii św. Jadwigi.
      Zabezpieczenie przejścia dla wszystkich uczestniczących w drodze krzyżowej zagwarantowali policjanci z komisariatu w Jabłonce (radiowóz na czole kolumny) i strażacy z Lipnickich jednostek OSP (wozy bojowe przed i za kolumną oraz strażacy w strojach bojowych wśród wiernych).
         Zdjęcia do niniejszego wspomnienia dostarczył w większej części p. Bronek Kowalczyk. 
 
       Zjednoczył nas wspólnie niesiony krzyż. Chwała Tobie Ukrzyżowany Odkupicielu świata! a.z.
 

Ja nie umiem milczeć. Usprawiedliwiam się, kiedy nie potrafię milczeć. Że to brak cierpliwości, że taki mam temperament. Że jeśli dalej będę milczała - to mnie zaszczują. Ty jednak pokazujesz mi w stacji pierwszej, że kiedy nie potrafię milczeć - brakuje mi przede wszystkim miłości. Wiele było takich sytuacji, w których wydawało mi się, że muszę się odezwać, że muszę się poskarżyć, że muszę zamanifestować swój inny punkt widzenia, dowieść uparcie swojej racji, muszę się bronić. Potem okazywało się, że odzywając się - nie wytrwałam w miłości. Za te sytuacje Jezu milczący przed Piłatem - przepraszam. Ja nie wiem, co jest potrzebne, żeby wziąć krzyż, bo ja przed krzyżem uciekam. Ty uczysz mnie w drugiej stacji, że miłości mi potrzeba, żeby wziąć krzyż. A ja Ciebie ciągle nie kocham. Nie chcę przyjąć krzyża, który mi zsyłasz. Dlatego jeśli zsyłasz mi krzyż, to przypominaj mi, że Ty mnie kochasz. Zanim ześlesz mi krzyż, pomóż mi odczuć, że mnie kochasz i pozwól, żeby we mnie obudziła się miłość. Nie pozwól mi uwierzyć szatanowi, który próbuje mi wcisnąć brednię o tym, że kiedy zsyłasz mi krzyż - to Ty mnie Panie nie kochasz. Mogę upaść nie tylko wtedy, kiedy czynię zło. Mogę upaść nawet wtedy, kiedy czynię to, co jest dobre. Nawet kiedy udzielam jałmużny wielkopostnej - odczuwam, że jakiś, choćby skromny procencik uznania ze strony obdarowanego lub obserwatorów chciałbym zagarnąć dla siebie. Nawet wtedy, kiedy poszczę - rodzi się we mnie pycha, by podkreślić, że nie jestem jak inni obżerający się grzesznicy. Wybacz mi Panie te chwile w których marnowałem Twą łaskę przez to, że zamiast udzielić jej w pełni innym, zawłaszczałem ją dla siebie. Wybacz mi te wszystkie czyny, które zacząłem wykonywać dobrze jak nigdy, a skończyłem źle jak zawsze. Patrzę na Twoją Mamę. Jest cierpliwa, troskliwa, dobra i skromna. Ja nie potrafię tak żyć. Nie jestem cierpliwy. Potrafię zazdrościć. Przechwalam się, nie jestem skromny. Trochę za bardzo żyję dla siebie. Kolegę potrafię potraktować jako mojego przeciwnika. Sąsiada potrafię nie zauważyć, nie odezwać się do niego. potraktować go jak powietrze. Ba, bywało że nakląłem i nawymyślałem bliźniemu. Ludzi, których mijam - rzadko traktuję jako moich braci i siostry. Tutaj przynajmniej przez kilka godzin widzę bliźnich z innej klasy, z innej roli, z innej parafii i z innego pokolenia jako moich braci i siostry. Bądź Panie pochwalony za to przeżycie Kościoła wspólnie dźwigającego krzyż. My, jeśli chcemy, potrafimy ciągle tak kochać. Nie brakłoby nam do tego ani sił, ani gorliwości. Bylebyśmy umieli patrzeć na siebie tak, jak Ty patrzysz na nas. Pomóż nam patrzeć na siebie nawzajem tak jak Ty patrzyłeś na Matkę, a wtedy wspólnie udźwigniemy znacznie więcej... Szymon pomagał Ci Panie, ale gdy to robił - nie był wolny od pogardy wobec Ciebie. Ty jednak pamiętasz tylko dobro. Więc zapamiętałeś, że Ci pomagał. Przyjąłeś pomoc bez wyrzutu. Przyjąłeś ją z wdzięcznością. Bądź błogosławiony za to, że moje czyny - trochę dobre i trochę złe - przesiewasz przez sito miłosierdzia. Bądź błogosławiony Panie za to, że nigdy w swym sicie miłosierdzia nie przeoczysz najmniejszego okruszka mojej złotej dobroci, dobroci naśladującej Ciebie. Okruszka dobroci najwyższej próby. Chciałbym Panie, żebyś mnie nauczył nie pamiętać tego, co w człowieku złe i nie przeoczyć tego, co w nim dobre. Tradycja mówi, że Weronika była tą kobietą, którą uwolniłeś dużo wcześniej od upływu krwi. I że ona wtedy dotknęła Twojej szaty. Wtedy właśnie ustał krwotok, który nie ustępował wcześniej przez wiele lat. Teraz ona używa swej chusty, by zatamować twój krwotok wywołany cierpieniem i torturami. Noszę w sobie od mego chrztu tyle wspomnień i doświadczeń o tym, że mnie kochasz. Ale zapominam o nich. Niewystarczająco przejmuję się nimi. Pamiętam ludzi, którzy przychodzą do mnie i stale mnie o coś proszą. Nie pamiętam o tych chwilach, kiedy bliźni odeszli. O chwilach, w których po odejściu ludzi Ty przychodziłeś do mnie i leczyłeś mnie, obdarowywałeś mnie swą pełną poświęcenia i oddania miłością. Kompletnie nie jestem do Ciebie podobny wtedy, kiedy upominam, pouczam innych. Jestem krótkodystansowcem w nawiązywaniu kontaktów z bliźnimi. Kłótnia? Tak!. Porada? Tak! Objaśnienie? Tak! Diagnoza w chorobie? Tak! Bez związania. Bez zobowiązania. Bez dłuższego zaangażowania. Bez odpowiedzialności za bliźniego. Bez miłości. Przepraszam. Powinienem pamiętać, że moja wiedza o drugim jest zawsze cząstkowa. Znam go od zakrętu do zakrętu. Nie znam całej drogi jego życia. Mógłbym o nim wiedzieć więcej, mógłbym go lepiej poznać, ale często jestem niecierpliwy i niechętny, żeby go wysłuchać. Z góry wiem, jaki jest. Mam gotową opinię o nim. Nie ma we mnie do niego szacunku, bo za mało o nim wiem. Nie chce mi się słuchać jego argumentów, bo uważam, że wobec mojej opinii o nim one są mało ważne. Stąd luki mojej wiedzy o nim. Św. Augustyn przestrzega nas: jeśli pojąłeś, zrozumiałeś do końca tego, którego badałeś, to z pewnością nie był Bóg. Ja ciągle, jak ci zdzierający z Ciebie szaty na Golgocie wyobrażam sobie, że mogę Ciebie poznać na wylot. Że mogę Ciebie oswoić. Że mogę Ciebie udomowić. Że mogę ciebie ubrać w ludzki garnitur. Zawsze wtedy nie szanuję Twej Boskiej tajemnicy. Zawsze wtedy pomniejszam Ciebie. Odbierz mi coś, co przeszkadza mi poznawać Ciebie. Odbierz mi pewność siebie co do tego, że wiem kto kiedy umrze, odbierz mi pewność siebie co do tego, że wiem kogo Ty lubisz, a kogo nie lubisz. Odbierz mi pewność siebie co do tego, że wiem kiedy ty karasz, a kiedy błogosławisz. Odbierz mi moją pewność co do tego, co jest wolą Boska a co nie jest, odbierz mi pewność mówienia: Bóg tak chce, a tak nie chce. Odbierz mi taką pewność. Żeby moja pycha nie przeszkadzała mi poznawać Ciebie. Nie potrafimy dostrzec tego, co nas łączy. Najpierw szukamy różnic, podziałów. Dziecinada dla nas dorosłych jest wstydliwa. Powinna nas łączyć miłość, a dzieli dziecinada. Małe, rozkapryszone dzieci mogą sie kłócić w domu o wszystko, ale dorośli bracia i siostry powinni sobie nawzajem ustąpić. Wlecz mnie z dzielenia ludzi na gorszych i lepszych, mądrych i głupich, Twoich i nie Twoich. Wylecz mnie z dziecinady. Przybij mnie do krzyża. Pomóż mi zrozumieć, że umarłeś na krzyżu, aby zabić międzyludzką wrogość. Nie wiem ile trzeba mi pokory, żeby patrzeć Ci w oczy, kiedy umierasz. Żebym wtedy wstydliwie nie opuścił wzroku. Nie ma najpewniej żadnego innego usprawnienia do tego, żeby patrzeć Ci w oczy, gdy umierasz, jak tylko Twoja łaska. Cenię sobie życie, ale tęsknię za spoglądaniem na Ciebie twarzą w twarz. W domu Ojca. Na Golgocie tuż po zdjęciu z krzyża nie ma nikogo. Nie ma uczniów. Nie ma Piotra. Została Maryja. Jednoosobowy Kościół. Chciejmy jako Kościół, z Maryją i przez Nią prosić o wierność, o wytrwałość. Żeby trwała wiara, nadzieja i miłość. Przy pustym grobie rozumiemy, że miłość ma moc nie tylko umrzeć za tego, kogo kocha, ale ma jeszcze moc dla niego powstać z martwych. Tyle razy już próbowałem naprawić moje małżeństwo i nic... Tyle razy już próbowałem dogadać się z mymi rodzicami i nic... Tyle razy już próbowałem opowiedzieć się po stronie dobra, po stronie uczciwości, trzeźwości, zgody i nic... Gdy zmartwychwstajesz Panie, otwierasz mój grób niewiary, zgasłej nadziei, obumierającej miłości. Przy powszechnym zmartwychwstaniu otwórz groby naszych zmarłych i wyzwól ich z więzów śmierci. Amen.
:: wstecz

Menu:

Kalendarz litrugiczny:

 
Czwartek IV tygodnia okresu wielkanocnego, Święto Św. Marka Ewangelisty
25 kwietnia 2024r.

Warto wiedzieć:

Warto wiedzieć:

Trzech papieży przyczyniło się najbardziej do upowszechnienia Różańca:


1. Papież Pius V w 1566 roku zatwierdził formę tej modlitwy


2. Papież Leon XIII wprowadził październik jako miesiąc różańcowy. Widział w Różańcu oręż przeciwko atakom szatana.


3. Papież Jan Paweł II ogłosił Rok Różańca (2002/2003). Wprowadził również tajemnice światła. "Dzięki Różańcowi zawsze doznawałem otuchy" - wyznał.



 


xtml
css
e-parafia